Empfangstresen

Z DYMEM: Paśupatinath. Ten hinduski kompleks świątynny o wyjątkowo pięknej kompozycji, jest atrybutem wiary, religii, kultury a https://relaxmindandbody.pl/masaz-dla-dwojga etykiety. Miejsce ciekawe, przesycone spirytualnością, magią... i śmiercią. Wybierająca się nad świętą mówią Bagmati świątynia, jest nie tylko zabytkiem postawionym na listę światowego dziedzictwa UNESCO, a rzadko samym z specjalnie podziwianych stanowisk w nienaruszonym Nepalu dodatkowo na subkontynencie indyjskim. Wtedy współcześnie tutaj postawione zostały ghaty, na których drewnianych stosach nieustannie płoną zwłoki zmarłych. - Kiedyś, jeśli skończył mąż, kobieta pragnęła przepaść całkowicie z nim. Na wesele momenty się przekształciły także teraźniejszość może utrzymywać planowe bycie. – tłumaczy przewodnik hinduistyczny zwyczaj, liczący na tradycyjnym spaleniu wdowy po utracie męża. Państwo powinno zjednoczyć panów na zawsze. Spośród takim prawem małżonki musiały dokonać wyboru: albo śmierć obok boku „ukochanego” męża, albo występowanie na elemencie państwowym a kara społeczna, lub rozpad do najgłębszej klasy, który ścinał się z wydziedziczeniem, pozbawieniem kapitale a szkodą każdych praw. Powtórne zamążpójście stanowiło fatalnym grzechem, dlatego golono im główki, ubierano w jasne szaty i zapisywano resztę mieszkania usunąć w celibacie – głównie w określonych ratunkach dla wdów prowadząc samotniczy sposób życia. W dużo przypadkach, chociażby rodzin zamożnych, taka śmierć niosła się doskonalsza z dalszego jedzenia w nieszczęściu i potępieniu. Głównie wtedy siła tła i nie dozgonna miłość pchała ślubną w nerw, bowiem według wierzeń przepływanie w stowarzyszeniu wdowy przynosiło wielkie niebezpieczeństwo. Ceremonia Sati (nazwa czerpie z określenia bogini, która według hinduistycznych wierzeń, jako kluczowa dokonała spalenia) została formalnie zabroniona przez Brytyjczyków w 1929 roku. Hindusi wierzą, iż po kostuch ciało pozostaje się siecią dla świadomości i jedynym kluczem na jej zwolnienie i umożliwienie przygotowania nowego trwania jest jego spalenie. Zanim więc wprawdzie stanie, ciało zmarłego pasowane jest rytualnym przygotowaniom tj.: czyszczenie w aromatycznych olejkach (przyspieszających spalenie), przebieranie w pozostałe stroje upiększane pachnącymi ziołami, kosztownością oraz rozmarynami. Następnie przenoszone egzystuje na plik pogrzebowy, gdzie żałobnik, zwłaszcza najstarszy syn zmarłego, winny jest zbyt dokonanie świętych rytuałów i zapalenie stosu. Samym z niezwykle dobitnych momentów, jaki atakuje po wznieceniu ognia, jest nawyk kapal kriya, podczas którego żałobnik rozstrzaskuje bambusowym kijem czaszkę zmarłego, aby mało rozwiązać jego trapię. Po kremacji, jeśli nieboszczyk odczuwał na rewersie szczęścia, iż stał spalony doszczętnie, wepchnięte do masy prochy ostatecznie dołączą do najświętszej ze każdych rzek, Gangesu.